Het is OK, Bob

Gisteravond stond ik opeens oog in oog met zijn oude vader, Bob.

De Opperreptiel Giant Tortoise Geierschildkröten van de Oostenrijkse expressionist Oscar Kokoschka (OK). Ze lijken sterk op elkaar. Er is iets mis met de die Duitse naam. Of met de Engelse naam. Want een Geierschildkröte is helemaal geen Tortoise. Of het vraagt om een 'echt' diepgaand buiten-Wiki-onderzoek.
Ik kan ook moeilijk afbeeldingen van ze vinden. Nu hoor ik jou zeggen: Dat is niet ongebruikelijk voor bovennatuurlijke entiteiten, en daarin heb je natuurlijk gelijk, Bob.

Ik was in de Haags gemeentelijke Kunsttempel van Berlage voor een vereering van der Blaue Reiter en van OK's Mörder, Hoffnung der Frauen.
Ik liep daar rustig buiten openingstijd met mijn Alter Ego (zonder IRL AE blijven ouderwetse niet-digitale IRL beeltenissen zoals schilderijen uit het begin van de 20-ste eeuw in het duister verborgen) en pen en papier blogaantekeningen(print-out van eigen logje, jawel) bij de Macke's, vele Kandinsky's en Marc's te maken in afwachting van het toneelstuk, toen ik opeens in een duistere alkoof door het verzengende gereflecteerde licht van een beverfd canvasdoek werd getroffen door de vader zelve. Hij leek een boodschap tot mij te spreken, maar ik hoorde niet.

Uiteindelijk kon een hulpvaardige suppoost mij van het doek losscheuren en de naar de catacomben van de tempel zenden voor OK's expressionistische toneel. Dat begon met 5 piemelnaakte mannen schaamteloos in ruste op het toneel. Sommigen hadden trouwens ook mooie stevige billen en er waren ook twee geklede actrices, maar ik dwaal af, Bob.
Op weg naar OK's veeringsdienst hoor ik opeens een aangenaam gerucht achter mij, het melodisch verleidelijk tikken van sirenen-schoeisel. Ik keek om en stond oog in oog met zijn blonde engel: Anneke Blok, op kniehoog gehakte laarzen. Zo snel ging dat natuurlijk in werkelijkheid niet, Bob; de leeftijd, je weet wel, ik moest nog een poosje zwaar in het geheugen graven naar haar naam.
Plotsklaps zat ik ook achter haar en haar gezelgodin. Aan de achterzijde ziet ze er ook als een engel uit; haar engelblonde haar hing verleidelijk los.  Ze is van '59, zegt Wiki en dat geloof ik, van 24 december, dat is natuurlijk geen toeval, Bob.  Halverwege de voorstelling moest ik een foto van een liggend naakt (schilderij van Kokoschka?) aan haar doorgeven. Ze glimlachte me vergevend toe.  Dat vrouwen op die leeftijd nog zo mooi kunnen zijn, Bob, oogverblindend gewoon of maakte de liefde weer eens blind, heb jij daar ook wel eens last van?

Enfin, na afloop van de voorstelling was ik als eerste weg; ik trachtte nog te treuzelen, maar in treuzelen bij vertrek heb ik in mijn leven nog nooit van een vrouw gewonnen, laat staan van twee.
De uitgang van de tempel voerde nog door een paar museumzalen, zoals één met Tupperware. Ja Bob.. zo oud zijn we al, dat Tupperware al museumwaardig is.
Opeens werd mijn oog getrokken door een mooi schilderij in een zaal achter een deur. Geen suppoost te zien, de deur was open, dus ik glip naar binnen om een glimp te vangen van dat mooie daar. Het was een schilderij van een Hollandse collega van OK: Piet (Modriaan of Mondrian): Bos bij Oele. Hier staat een plaatje, maar dat mist de diepgang van een 'echt' schilderij. Ik heb ooit nog eens op de Oelerweg gewoond, maar dat is natuurlijk geen toeval, Bob. Waarom tipt een digitale foto van een schilderij haast nooit aan het origineel?

We dwalen af, ik was net bezig een rechtopstaand opgezette vos met mitella, enkelverband en jagermutsje te bestuderen, toen de deur openging en een lieflijke stem mij vriendelijk toesprak: "Wat een mooi schilderij, ik kom ook even naar dat moois kijken" maar precies weet ik het niet meer Bob, de volgende keer neem ik naast pen en papier ook een dictafoon mee. Ik draai mij om en kijk in het op haar allerverleidelijks glimlachende godinnengezicht van mijn blonde engel. Gelukkig had ik geen fototoestel mee, want zo'n moment blijft alleen mooi in je onnauwkeurige doorfantaserende falende mannenbrein. Ik sprak sprak haar geruststellend toe, maar mogelijk heb ik ook slechts wat gestameld. "Dat kunst voor iedereen is.. ofzo." Ze dacht natuurlijk dat ik een suppoost was, ik zie er namelijk nogal indrukwekkend uit, zelfs als ik sjofel gekleed ga, voor mijn doen dan. De Engel was ook niet zo lang, en kleine mensen denken, geloof ik, altijd dat lange mensen meer weten of meer macht hebben.

Een Godin hangt haar jas natuurlijk niet in de garderobe, dus daar verloor ik haar uit het oog. Ik snelde nog door de gang achter haar aan naar de uitgang, maar zij waren reeds gevlogen. Boven de huizen tegenover het museum schonk slechts de maan in haar eerste kwartier mij haar zilveren schijnsel. De donkere helft was niet zichtbaar.

Ik dacht aan de achterkant van de maan, die altijd maar ongezien in duisternis moet leven, en toen begreep ik opeens wat de vader en zijn engel mij duidelijk probeerden te maken.
Die achterkant straalt volop, bij nieuwe maan, als engelenhaar, maar op aarde wordt dat licht niet gezien, en wat niet gezien is, wordt niet gewaardeerd.
Toen zond mijn engel priemgetaltram 17, Bob, en in haar TL-kunstlicht verstond ik de boodschap volledig, dat alles OK is; en een diepe vrede daalde in mij neer met de aarde en met mijzelf.