KO is OK

Ooit, in de euforische beginperiode van dit Blog, verschenen er wel drie logjes over één cultureel avondje uit. We spreken dan over vier jaar geleden tijdens de beginperiode in 2010. Er staan inmiddels zes jaartallen vermeld in de bloghistorie, maar die worden veroorzaakt door de gunstig gekozen startmaand november 2009.

Op 21 april 2010 bezocht ik 's avonds in het Gemeentemuseum te 's-Gravenhage de tentoonstelling Der blaue Reiter, na een aankondiging in mijn toenmalige lijfblad De NRC. Veel is sindsdien veranderd, de interesses en preoccupaties van de auteur niet. "Ik ben de Vrouw. Ik ben het morsige moeras van de voortplanting."
Na het bekijken van de tentoonstelling werd ergens achterin het museum het toneelstuk van KokosChka, Oscar (KO) opgevoerd, vijf piemelnaakte mannen en een blond-blaue engel. Eerlijk gezegd was ik Anneke Blok helemaal vergeten ondertussen door alle vrouwenverwikkelingen en -hoogtepunten sindsdien. Sorry Anneke, maar de schilderijen hebben een diepere indruk achtergelaten.

Laatst in Boymans van Beuningen, bij  KO's tentoonstelling Mensen en Beesten, kon ik mij nog wel het Opperreptiel der Groene HoiOligoi Leguaan herinneren. Bij mijn charmante begeleidster, het cool-blaue huzaar-engeltje uit het coole noordn, hadden de logjes echter geen enkele meetbare indruk achtergelaten.

Hetzelfde was KO destijds overkomen in zijn affaire met Alma Mahler, de weduwe van. Alma was ook niet onder de indruk van de expressionistische kunstenmakerij van KO en trouwde met de Bauhaus constructivist Gropius.

Van Alma en Oscar was bovenstaand schilderij door KO te zien. Ik vond KO een beetje te mooi narcistisch op de voorgrond staan en Alma te onbestemd vaagjes op de achtergrond. Zou Alma ook niet gedacht hebben: Kunstenaar KO houdt toch eigenlijk alleen van zichzelf, net zoals mn wijlen Gustav.

Liebespaar mit Katzen, die hing er niet volgens mij, volkomen onterecht.

KO heeft ook hele mooie landschappen gemaakt zoals 020, maar die hingen er ook niet.
De portretten van Kokoschka beklijven niet zo erg, volgens Kuiper in VK; volgens mij ook niet omdat hij zijn expressionistische kunstjes - woeste protretten met grote handen en vingers- niet verder ontwikkelt, raffineert of verfijnt.
KO's laatste schilderij hing aan het einde van de tentoonstelling: Time, Gentlemen Please 1971-2.

De Worteltaart van KO-ekela met Kokosch-strooisel in het musemcafé is ook OK, kolossaal lekker, warm en cool aanbevolen.